De putter of distelvink is de vogel van het jaar 2023. Vogelbescherming Vlaanderen organiseert elk jaar de verkiezing "Vogel van het jaar". Men kon kiezen tussen 12 vogels en de putter of distelvink haalde 15 % van de stemmen. 

Zelf vind ik de putter één van de mooiste vinken, de vogel heeft iets exotisch vanwege zijn rode masker en de gele vleugelstrepen. Hij was lange tijd een zeldzame verschijning. De vogel was het slachtoffer van zijn pure schoonheid, want de putter was een populaire kooivogel In 1972 werd de vangst van de vogel verboden. Twintig jaar geleden telden we ongeveer 1000 koppels in Vlaanderen. 

Ook in mijn tuin zag ik geen distelvinken 18 jaar geleden, sinds 2015 observeer ik zeer regelmatig distelvinken in mijn tuin tijdens de winter. Ze hebben de langste snavel van de vinkachtigen, dit om de zaden van onder andere distels, kaardebollen...... gemakkelijk te pikken. De rode veertjes aan de snavelbasis zijn harde veertjes dit om de vogel te beschermen tegen de stekels tijdens het voedselzoeken 

Op kerstdag, de laatste dag van de koude periode, nam ik post in mijn schuihut in de tuin. De begroeiing was wit berijmd en bijgevolg prachtige omstandigheden om de vogels te fotograferen. 

Mijn beste wensen aan iedereen, vooral een goeie gezondheid en geniet van 2023.

De nieuwe Meetjeslandkalender voor 2023 is terug verkrijgbaar. De kalender bestaat uit 13 foto's die genomen zijn in het Meetjesland. Bij de foto's is er nu ook een doe tip opgenomen. Bijvoorbeeld bij de foto van de kleine vos in de juli maand wordt een tip gegeven hoe je een tuin beter kan inrichten om vlinders te lokken. Op die manier heeft elke maand een doe tip. 

Op de cover wordt een kop van een blauwe reiger afgebeeld. Het was ergens in het vroege voorjaar, ik had mijn schuilhut geplaatst bij een moeras nabij een kreek. Regelmatig kwamen vogels als grutto, zomertaling, watersnip even langs om op krachten te komen. In de namiddag en avond kwam regelmatig een jonge reiger langs. De hut stond er reeds verschillende weken zodat voor de vogels de schuilhut een deel van het landschap was en op die mandier hadden de vogels geen argwaan. De reiger kwam soms zeer dicht en op die manier kon ik een portret van de blauwe reiger nemen in tegenlicht. 

De Vinderhoutse Bossen in Lievegem is sedert een aantal jaren in eigendom van Natuurpunt en is nu terug opengesteld voor het publiek. In het vroege voorjaar teft men er enkele typische voorjaarsbloeiers als de slanke sleutelbloem. 

De kleine vos is één van mijn favoriete vlinders. Vroeger ik bedoel in de jaren 80 had ik de indruk dat deze vlinder gemeen goed was. Op kleine verruigde stukjes natuur zag ik in de zomer dikwijls deze prachtige vlinder op klaver. Als waardplant ( is de plant waar de vlinders hun eitjes leggen en die als voedsel dient voor de rupsen) heeft de kleine vos de grote brandnetel. De laatste jaren is de kleine vos terug zeldzaam geworden, misschien vanwege de droge zomers. 

Boomkruinen als koraalriffen, zo was ik zelf verrast om dit beeld te zien met een drone van het Keigatbos in Lievegem. Het was begin november, in het laatste avondlicht vloog ik even met de drone boven het bos. Ik was aangenaam verrast door het kleurenpalet waarbij de beuken opvielen tussen de verschillende tinten groen en bruin. 

Het diertje met de grootste aaibaarheidsfactor van het bos is zeker de eekhoorn. In elk bos in het Meetjesland is de eekhoorn aanwezig. Tijdens de herfst zijn ze zeer actief en komen regelmatig naar de bosbodem op zoek naar noten. De diertjes leggen elke herfst een voedselvoorraad aan om de winter door te komen. 

Op de site van Natuurpunt Meetjesland en Partners www.npmeetjesland.be  kan je zien waar deze Meetjeslandkalender te koop is aan 10 €.  Door de kalender te kopen help je de Meetjeslandse natuur. 

Het Balkangebergte strekt zich uit van west naar oost Bulgarije en vormt een natuurlijke barriere tussen noord en zuid. De bergketen, is 600 km lang, de Botev is de hoogste top, 2376 m. Vanwege de bergketen heerst er in het noorden een eerder continentaal klimaat en in het zuiden een mediterraan klimaat. 

Ik was in de omgeving van Kotel, een stadje met ongeveer 5000 inwoners. Vroeger bekend vanwege een kuuroord voor tuberculose patienten en  vanwege de tapijtindustrie. Men treft er ook  authentieke oude huizen van meer van 150 jaar oud. Kotel ligt op een hoogte van 600 m en de hoogste toppen in de omgeving reiken niet veel hoger dan 1000 meter. 

Als je vanuit het noorden naar Kotel rijdt en wanneer je bijna in Kotel bent, vallen enkele rotsen op die boven het bos uit toornen. Deze rotsen zijn een broedplaats voor vale gieren, dikwijls kan je ze zien cirkelen boven de rotsen. In de jaren 80 waren de gieren zo goed als verdwenen uit Bulgarije. Het introductie verhaal van de gieren in Kotel is zeer recent. De eerste vale gieren zijn vrijgelaten in 2007, de eerste monniksgier werd vrijgelaten in 2018. De populatie vale gieren bestaat nu uit 25-30 broedparen. Vorig jaar waren er 3 broedgevallen van monniksgieren. Tot in de jaren 90 waren er ook steeds 4 broedparen van aasgier. Tegenwoordig zijn er tussen de 3 en 9 aasgieren elke lente en zomer aanwezig. De NGO Fund for Wild Flora and Fauna begeleidt de introductieproject en neemt maatregelen ter bescherming van de gieren. 

Eind oktober staan de bergflanken als het ware in vuur en vlam. Jaren terug was ik onder indruk van de  herfst in Alaska, maar ook de herfst in het Balkangebergte is fantastisch. Als landschapsfotograaf weet je niet waar eerst kijken, het is overweldigend. 

Sedert kort heb ik een samenwerking met de NGO fund for Wild Flora and Fauna en ik huur een flank van een berg die ook zal dienst doen als voederplaats voor gieren. Niet alleen gieren maar ook jakhalzen, steenarenden en soms een zeearend komen naar de voederplaats. Er zal een fotohut geplaatst worden en tijdens een fotoreis zal er vleesafval of een gestorven dier naar het terrein gebracht. Ik was er nu tweemaal in september en eind oktober. Ik heb toen een eigen mobiel hutje geplaatst. Telkens waren de vale gieren en monniksgieren van de partij. Aangezien het gebied hoog gelegen is kan men profiteren van het eerste en het laatste zonlicht. Vorige week heb ik er voor het eerst in de namiddag plaats genomen. Op dat moment waren er geen gieren, die zijn dan s'morgens wel gekomen, maar er waren tientallen raven en 3 jakhalzen en enkele honden van de boederij in de vallei. Het was een spektakel om de raven en jakhalzen in het laatste oranje licht te kunnen fotograferen. 

Indien interesse voor de fotoreis naar het Balkangebergte, landschappen en gieren, kan je me steeds mailen. 

Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. 

Gierenrotsen toornen boven het bos uit. 

Herfst in het Balkangebergte

Het landschap in de omgeving van Kotel

De gierenrots

Zicht vanuit de omgeving van de gieren voederplaats

Het kleurenpalet in de herst.

Herfstboom

Vale gieren in gevecht

Monniksgier op de uitkijk

Raven

Jakhals tussen de raven

In september heb ik even de noordelijke Bulgaarse kust bezocht. Met een 4x4 is het mogelijk om via onverharde wegen de kustlijn te volgen. De kust is verrassend mooi en ruig , men treft er prachtige verlaten stranden, rotsen en mooie kliffen. De Bulgaarse kustlijn is 378 km lang. Ook zijn er enkele belangrijke natuurgebieden zoals  het meer van Durankulak en Shabla. Ik zag er visarenden, vele jonge bruine kiekendieven, groepen baardmannetjes en vele aalscholvers. 

De eerste 3 foto's zijn genomen met een 24-70 mm en 14-30 mm, foto 4 en 5 zijn genomen met de drone en foto 6 en 7 zijn foto's behind the scenes. Met op foto 6 waarbij ik de neus van de landcruiser gebruik als luchthaven voor de drone ;-). 

Jakhalzen zijn zeer algemeen in de regio van het vakantiehuis Probuda in Bulgarije. Het is een gebied met veel struikgewas afgewisseld met open gebieden en dit is het ideale biotoop voor jakhalzen. 

Ze zijn dikwijls in de omgeving van water te vinden, ze eten immers zeer graag vis. Soms wordt de jakhals ook rietwolf genoemd. 

In een verlaten vallei beschik ik over een hut voor zoogdieren en de jakhals is hier dikwijls te zien en te fotograferen. Met wat vleesafval probeer ik de dieren te lokken. Het vlees was al een tijdje uit de diepvries en dit was al goed te merken aan de geur. Natuurlijk ideaal voor de jakhalzen, op die manier wordt het vleesafval vlugger opgemerkt. Aan de achterzijde van de hut heb ik een provisoire hut gemaakt met doek en camouflage zeil, dit om de dieren te fotograferen in een andere omgeving. De eerste 30 meter bestaat het terrein uit hoog gras met daarna verspreid struikgewas. Het vleesafval had ik op een 20 - tal meter gelegd. Ik wist dat het hoge gras wel eens een frustrerende factor kon zijn maar terzelfdertijd kan het ook een meerwaarde zijn voor de foto. Ik nam plaats in de namiddag in de hut op een van de laatste septemberavonden. Na enkele uren zag ik het hoge gras bewegen, mijn hart begon wat steviger te bonken. Opeens zag ik tussen het gras de kop van de jakhals. Met veel moeite kon ik het dier volgen. Ik hoopte natuurlijk dat hij eens zou halt houden in het deel waar er minder gras staat. Wat ik hoopte gebeurde ook, op een gegeven moment stond hij stil en keek recht mijn richting uit, ik had de indruk dat de jakhals helemaal doorheen mij keek. Nadat hij een stuk vlees had weggenomen verdween hij tussen gras en struikgewas.