Men was reeds een ganse week in de ban van de sneeuwbom die België zou lam leggen. In spanning volgde ik dagelijks het weerbericht en keek in mijn binnenste uit naar een wit sneeuwtapijt. België zou gebombardeerd worden op woensdag 17 januari. In de loop van de dag heeft het inderdaard gesneeuwd hoorde ik op de radio. Blijkbaar was het Noorden van Belgie geen target voor de sneeuwgoden. Weergodin Sabine gaf me nog enige hoop want in de loop van de nacht was er kans op enkele buien in het Noorden van het land. Het was weliswaar geen bom maar toch enkele sneeuwvlokjes, juist genoeg om mijn tuin in een wit tapijt om te toveren. Dit was het sein om voor dag en dauw mijn hut in te duiken. Eerst had ik wat rotte appels klaargelegd en graan gestrooid. Al vlug kwamen enkele merels en een zanglijster naar het rotte fruit. Doorheen de kleine kijkgaatjes zag ik dat er donkere wolken op komst waren. Inmiddels zag ik de eksters in mijn tuin en de houtduiven begonnen zich te verzamelen in de boomtoppen. Het begon opeens te sneeuwen de vlokken werden steeds groter en de sneeuwval werd steeds heviger. Opeens zag ik wat verder een merel op de juiiste afstand want op die manier kon ik ruimte geven aan de sneeuwvlokjes tegenover de donkere achtergrond. Wat later kon ik nog een houtduif fotograferen tijdens  een sneeuwbui die later viel. 

Onder het motto, het moet niet ver zijn om mooi te zijn heb ik de winter overleefd en meer zelfs is mijn winter geslaagd. ;-)